Obiekt ten pełnił funkcję grodu refugialnego, miejsca obronnego, wykorzystywanego jedynie w przypadku zagrożenia przez okoliczną ludność z osad otwartych. Jego wnętrze nie było zabudowane. W przypadku zagrożenia napaścią ludność chroniła się tam prawdopodobnie wraz z dobytkiem, tj. spędzając do grodziska bydło i konie.

Dr Wojciech Wróblewski, archeolog prowadzący badania na grodzisku, łączy metrykę jego powstania z plemiennym okresem osadnictwa słowiańskiego (Polskiego). Na podstawie ceramiki jego pewne datowanie określone zostało na I połowę XIw.