Inną formą wyróżnienia pochówka były położone na grobie pojedyncze kamienie bądź głazy (gr. 33, 51, 89), albo grupy kamieni (gr. 20, 67). Liczyć się jednak należy z możliwością, że nie wszystkie konstrukcje zachowały się w dobrym stanie. Przykładowo: uznana za obwarowanie grupa kamieni w grobie 20 pierwotnie mogła towarzyszyć steli.

Zjawisko oznaczania pochówka pojedynczymi kamieniami lub małymi brukami jest szeroko znane z młodszego okresu przedrzymskiego i rzymskiego na Pomorzu i w Skandynawii, a w kulturze wielbarskiej wykracza poza strefę występowania cmentarzysk typu Odry-Węsiory-Grzybnica.



Niekiedy pojedynczym głazom oznaczającym pochówek towarzyszyły kamienne bruki. Stele, o wysokości 1,2 m i 1,5 m, wyróżniały groby szkieletowe nr 6 i 7, a ślady pierwotnej obecności stel nosiły też trzy groby jamowe (gr. 1, 5 i 54). W młodszym okresie przedrzymskim i rzymskim stele kamienne spotykane są na terenie Meklemburgii i Brandenburgii, Pomorza, sporadycznie na Półwyspie Sambijskim oraz w południowej Szwecji. Stele kultury wielbarskiej ustawiano obok grobu ciałopalnego, w północnej części jamy grobu szkieletowego lub przy jej północnym skraju. Takie ich usytuowanie nawiązuje do strefy południowo-skandynawskiej, gdzie ta forma nagrobna jest najliczniej reprezentowana. Tego typu stele, datowane na okres przedrzymski i rzymski, znane są z wysp bałtyckich, wschodniej Szwecji oraz okolic jeziora Mälar. Występują również w zachodniej Szwecji i południowej Norwegii.

Grób 7 podczas badań wykopaliskowych.