Ceramika stanowi zazwyczaj najbardziej masową kategorię źródeł znajdowaną na stanowiskach archeologicznych. Pod tym względem cmentarzysko w Grzybnicy jest wyjątkowe, ponieważ pochodzą z niego zaledwie trzy naczyni, których formę można określić typologicznie.

Popielnica z grobu 10 należy do naczyń dużych. Ze względu na brak zachowanego wylewu jest trudne do ścisłego zaszeregowania typologicznego. Niemniej, datować je można na koniec I w. i 1 poł. II w. Naczynie ma przysadzistą, dwustożkowatą formę i pasmowe schropowacenie dolnej partii brzuśca.

Z grobu 19C pochodzi niewielki pucharek (grupa XIII), natomiast z grobu 20 przepalona czarka (grupa XII), charakterystyczna dla wcześniejszych faz kultury wielbarskiej.

Na fragmenty naczyń natrafiono też wewnątrz kręgu V. Ceramika z warstwy nr III wykazuje cechy stylistyczne wielbarskiej ceramiki wczesnorzymskiej. Dotyczy to fragmentów naczynia trójdzielnego i fragmentu silnie przewężonego ucha.



W Grzybnicy tylko jedno naczynie pełniło funkcję popielnicy na kości (gr. 10). Niewielki naczynia z grobów 19C i 20 stanowiły element wyposażenia, tzw. przystawki. Z kolei fragmenty naczyń znalezione poza obiektami grobowymi, tj. w warstwie użytkowej kręgu V, mogły stanowić pozostałość po uroczystościach, np. towarzyszących chowaniu zmarłych.