Wtórne pochówki ciałopalne odkryte w obrębie nagrobnej konstrukcji grobu 10 reprezentowały odmienny obrządek w porównaniu z obiektami łączonymi z okresem rzymskim. Przepalone kości, dość nieliczne, były rozproszone w wypełnionych próchnicą jamach grobowych. Jamowa forma pochówków, wydłużony kształt jam i ich wymiary, sposób potraktowania przepalonych kości oraz złożenie ułamków tego samego naczynia do dwóch grobów ma analogie na cmentarzyskach wczesnośredniowiecznych. Fakt pochodzenia z jednego naczynia ułamków ceramiki znalezionych w pochówku D i w stropie pochówku A, przemawia za ich jednoczesnością lub rozpiętością chronologiczną nie przekraczającą życia jednego pokolenia.

Naczynie, częściowo zrekonstruowane z ułamków znalezionych w dwóch wtórnych pochówkach A i D w obrębie wieńca grobu 10, należy do ręcznie lepionych okazów dwustożkowatych z grupy Menkendorf, wyróżnionej w Meklemburgii i stanowiącej jej odpowiednik rodziny D, wyróżnionej dla ceramiki ze Wzgórza Zamkowego w Szczecinie. Najbliższe jest typowi XVII z rodziny D. Naczynia tej rodziny cechuje ręczne wykonanie na kole umieszczonym na ośce. Odcisk takiej ośki widnieje na dnie drugiego, częściowo zachowanego okazu z grobu 10A. Formy reprezentujące rodzinę D są stosunkowo licznie reprezentowane w pobliskim Białogardzie w okresie od 1 poł. VIII do pocz. IX w. Całkowicie ręcznie wykonane i dość pierwotne w formie i zdobnictwie naczynia z Grzybnicy należy zaliczyć do najstarszych form typu Menkendorf i datować nie później niż na VIII wiek.

Znaleziska stosunkowo wczesnej ceramiki słowiańskiej w tym rejonie środkowej części Pomorza są znaleziskiem rzadkim, a już zupełnie wyjątkowe są tak datowane pochówki. W świetle ustaleń Władysława Łosińskiego tereny położone bezpośrednio na wschód od dorzecza środkowej Parsęty i kształtującego się tam ośrodka w okolicach Białogardu stanowiły pustkę osadniczą zasiedloną dopiero u schyłku VIII wieku. Znaleziska z Grzybnicy są jak dotąd najwcześniejszymi śladami słowiańskiego osadnictwa w dorzeczu Radwi.



Ślady osadnictwa średniowiecznego, o trudnym do ustalenia charakterze ujawniono też w pobliżu kręgu V. Fragmenty całkowicie obtaczanej ceramiki, w tym nawiązującej do naczyń rodziny K, datować można na XI–XII w.