Poza stosunkowo niskim (ok. 0,5 m) nasypem kurhanu A i naturalnego pochodzenia wyniesieniem kurhanu B, zdecydowana większość nagrobnych konstrukcji była płaska. Zwyczaj wznoszenia wielowarstwowych kamiennych kurhanów i sypania ziemnego nasypu wydaje się być niezbyt popularny wśród ludności użytkującej cmentarzysko w Grzybnicy, choć nie można wykluczyć pierwotnej obecności niewysokich nasypów na niektórych płaskich brukach.



Na stanowisku spotykane są koliste konstrukcje z oddalonym lub przylegającym wieńcem kamiennym. Licznie występują także bruki o mniejszych rozmiarach. Tę ostatnią odmianę tworzą bruki mniej lub bardziej regularne (gr. 6, 7, 8, 14, 15, 16, 44, 48, 53, 67, 68, 84), o zbliżonej długości wynoszącej 2,40–2,80 m i szerokości 1–2 m. Wymiary lepiej zachowanych bruków w przybliżeniu odpowiadają wielkości jamy grobowej pochówka szkieletowego. Również orientacja owych bruków jest analogiczna, gdyż są usytuowane na osi północ-południe (gr. 44, 48, 53, 67, 68, 84), czasem z odchyleniem na zachód (gr. 6, 7, 14, 15, 16) lub na wschód (gr. 8). Bruki tej odmiany nakrywały zarówno pochówki szkieletowe (gr. 6, 7, 16, 48, 53, 67, 68, 84), jak i ciałopalne (gr. 1, 5, 8, 15).

Wydaje się, że konstrukcje te stanowiły stereotyp najprostszej nagrobnej konstrukcji kamiennej, stosowanej w odniesieniu do grobów obydwu obrządków pochówkowych. Zwyczaj układania takich bruków powszechnie znany jest nie tylko ze strefy kaszubsko-krajeńskiej, ale też na innych cmentarzyskach z Pomorza. Spotykany jest również w okresie późnorzymskim na Mazowszu. Oznaczanie miejsca pochówka skupiskiem kamieni ma wielowiekowe tradycje także na terenie Skandynawii.